Είναι δύσκολο να μπορέσεις να μιλήσεις για έναν δικό σου άνθρωπο, να σταθείς αντικειμενικός κριτής του έργου του, γιατί πολλές φορές μπορεί να πεις πράγματα που δεν θα προκαλέσουν ευχαρίστηση και το χειρότερο, μπορεί να σε αναγκάσουν να πεις πράγματα για να σε κάνουν να φανείς ευγενής.
Είναι δεδομένο ότι ο πολιτισμός αναπτύσσεται ανάλογα με τις κοινωνικές, πολιτικές οικονομικές εξελίξεις και την παράδοση του κάθε λαού. Η Θεσσαλονίκη από την ίδρυσή της το 316 π.Χ. μέχρι σήμερα, δεν έχασε ποτέ την οικονομική της σπουδαιότητα. Χτισμένη στο μυχό του Θερμαϊκού, έγινε το οικονομικό και πολιτιστικό σταυροδρόμι των λαών και των ηπείρων που αγκαλιάζουν τη Μεσόγειο.
Ζούμε σε μια εποχή που η ανταλλαγή πληροφοριών και σκέψεων, η συνάντηση και συνδιαλλαγή των καλλιτεχνών μέσα από τα ταξίδια, τα φεστιβάλ και τα συνέδρια είναι γεγονός.
Κυρίες και κύριοι, είναι δεδομένο ότι ο πολιτισμός αναπτύσσεται ανάλογα με τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές εξελίξεις και την παράδοση του κάθε λαού.
Βεβαίως η δική μας χώρα διέρχεται την σύγχρονη Οδύσσειά της. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ο πολιτισμός και η τέχνη χρειάζεται όσο ποτέ στη ζωή μας.
Ζούμε σε μια εποχή που έχει κάποια χαρακτηριστικά. Μερικά μου κάνουν πιο αλγεινή εντύπωση: είναι η εποχή του έντονου πραγματισμού, του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», της περιχαράκωσης όλων μας στα μικρά μας κεκτημένα, της έντονης αναζήτησης για πιστοποιητικά κοινωνικής «πρωτοπορίας» .
Στην εποχή αυτή λοιπόν, είναι εξαιρετικά σημαντικό, άνθρωποι σαν τον Περικλή, με ευαισθησίες και καλλιτεχνικές ανησυχίες, να καταθέτουν τις απόψεις τους για τη ζωή και κυρίως για τη διαδρομή της ζωής, μέσα από την εικαστική και συγγραφική τέχνη.
Ο Περικλής Μπαλάφας αφιέρωσε τη ζωή του στην τέχνη. Μια τέχνη που υπηρέτησε με περίσσεια αγάπη, πίστη και ευλάβεια, περισσότερο από 40 χρόνια. Συνέβαλλε επίσης τα μέγιστα στην ίδρυση του Συλλόγου Ζωγράφων Θεσσαλονίκης, κυρίως όμως στην εμπέδωση της έννοιας της συλλογικότητας μεταξύ των μελών του. Ο Περικλής έχει αποδείξει με το έργο του, ότι είναι ένας ακραιφνής αγωνιστής της τέχνης και ένας πιστός οπαδός της συλλογικής δουλειάς που σέβεται και τιμά τους συναδέλφους του.
Είναι δύσκολο σε όσους τον γνωρίσουν να μην εθιστούν στον ανθρωπισμό και τις αξίες του καλλιτέχνη και ανθρώπου, που έχουν στον επίκεντρό τους τον κριτικά σκεπτόμενο και ηθικά υπεύθυνο πολίτη, γιατί αυτά καλλιεργεί ο Περικλής – ποιητικά και εικαστικά – με τα έργα του και την στάση ζωής του. Σου αναπτύσσει την ελεύθερη σκέψη, σου θέτει ερωτήματα που σε κάνουν να στοχαστείς βαθιά, να αναπτύξεις τη δημιουργική σου φαντασία.
Γιατί στις μέρες μας, οι μεγάλες αναζητήσεις, αποτελούν το καλύτερο φάρμακο για τις πληγές που αφήνει πάνω μας αυτή η συγκυρία.
Η αγάπη, ο έρωτας, τα πάθη, τα λάθη, η ταλαιπωρία των ανθρώπινων συναισθημάτων, είναι αυτά που δίνουν αξία στη ζωή. Αυτά αποτελούν την απόλυτη άυλη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Εάν έλειπαν όλα αυτά και επικρατούσε η απόλυτη λογική, τότε ο κόσμος θα φάνταζε ανιαρός.
Αυτά όλα χαρακτηρίζουν τα έργα του Περικλή, αυτά παγιδεύουν στην κυριολεξία και το ενδιαφέρον του κοινού.
Άψεχτος μάρτυρας στα λεγόμενά μου είναι το βιβλίο που διατίθεται εδώ με τον τίτλο «ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ», το οποίο αποτελεί και ένα ελάχιστο μεν, αλλά θαυμάσιο δείγμα μια όντως ξεχωριστής δουλειάς που ο Περικλής την ονόμασε Αλληγορικό Ρεαλισμό.
Η αλήθεια είναι ότι λόγω υποχρεώσεων, δεν διέθετα ούτε τον απαιτούμενο χρόνο που χρειάζεται, ώστε να διαβάσω τα βιβλία του Περικλή για να μπορέσω να αναφερθώ επί της ουσίας του περιεχομένου τους.
Η προσωπικότητα όμως, το γνώριμο πρόσωπο του φίλου, του συνοδοιπόρου και του συναγωνιστή, καθώς και μια ματιά που έριξα με προδιαθέτουν να αναφερθώ με λίγα λόγια, έτσι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι το που το πάει ο συγγραφέας – ζωγράφος.
Δίπλα στα πάθη, βγαίνουν στην επιφάνεια μαθήματα ζωής, ανθρώπινες αξίες και στάσεις ζωής…γενναιοψυχία, θάρρος, ευγνωμοσύνη, οίκτος, συμπόνια, αλληλεγγύη, ενοχές…, δηλαδή όλα τα συστατικά του πολιτισμένου, του ανθρώπινου βίου….όλα αυτά ανακατεμένα με αβεβαιότητες, απρόοπτα, νοσταλγία, μοναξιά αλλά και ανθρώπινη επαφή, πίστη και απελπισία και κυρίως έρημος, κυριολεκτικά και μεταφορικά, η ανθρώπινη έρημος στον αγώνα για την εύρεση μιας μικρής όασης ευτυχίας.
Απέναντι σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί να υπάρξει ένα άλλος; Ένας κόσμος πιο ανθρώπινος, με λιγότερη δυστυχία και με περισσότερη λογική και αυτογνωσία; Να ξαναβρεί ο άνθρωπος τη χαμένη Ατλαντίδα, σύμβολο μιας ιδανικής χρυσής εποχής, να υπερβεί το Εγώ και το Εσύ και να δημιουργήσει το ΕΜΕΙΣ.
Τον ευχαριστώ που είναι συναγωνιστής και φίλος μου.
